Μπεζ περίβλημα , κίτρινη πλαστική πρόσοψη με νικέλινα τελειώματα ,καφέ υφασμάτινο κάλυμμα μεγαφώνου , δεξιά ένα περιστρεφόμενο κουμπί για την ένταση αριστερά ένα ίδιο για τον συντονισμό στους σταθμούς . Το γυάλινο καντράν του έγραφε πάνω εκτός από τις συχνότητες και ονόματα Ευρωπαϊκών πόλεων . Λονδίνο, Παρίσι, Βιέννη , όλες σχεδόν , ένα εκατοστό η μία από την άλλη . Ποτέ δεν άκουσα στη συγκεκριμένη συχνότητα καμία από αυτές τις πόλεις αλλά κι μόνο που βρισκόταν εκεί ήταν συναρπαστικό.
Πιο κάτω και στη μέση άσπρα κουμπιά οριζόντια με το έδαφος , με χρυσό- καφετιά γράμματα όπως και στο γυάλινο καντράν , ON , MW LW και άλλες δύο συχνότητες που δεν θυμάμαι. Ήθελαν αρκετή δύναμη να τα πατήσεις και υπομονή μέχρι να ζεσταθούν οι λυχνίες gia να ξεχυθεί ο γλυκός ήχος στο δωμάτιο που ακολουθούνταν πάντα , όταν το άνοιγα εγώ, από δύο λέξεις της μάνας μου : Πιο σιγά !!!!!! Αυτές οι λέξεις με παραλλαγές και προσθήκες του τύπου : θα μας ξεκουφάνεις, είναι μεγάλη εβδομάδα ντροπή, είναι το σήμα κατατεθέν όταν ακούω μουσική (ακόμα και στο αυτοκίνητο) και με ακολουθούσαν πάντα όπου και να έμενα όπου και να πήγαινα. Το ραδιόφωνο αυτό ήταν εκείνο που με έκανε να αγαπήσω την μουσική κάθε είδους φτάνει να ήταν ιδιαίτερη παράξενη , μερικές φορές αλλόκοτη και πάντα μειοψηφική .
Όταν το πρώτο «στερεοφωνικό» μπήκε στο μετά -εφηβικό μου δωμάτιο , θυμάμαι ακόμα την έκφραση της μάνας μου όταν είδε τα δύο τεράστια ηχεία να μπαίνουν αριστερά και δεξιά από το ξύλινο κρεβάτι σε βάσεις (ίδιο κατασκευής πάντα) ο ενισχυτής και το κασετόφωνο στο κομοδίνο ,εκτοπίζοντας το φωτιστικό και αλλάζοντας του φυσικά την χρήση. Αν ήταν στην ηλικία μου θα έλεγα ότι σκεφτόταν το κλασσικό …. Την γ*μ*σ*μ* …. Αλλά επειδή ποτέ δεν την άκουσα να εκφέρει τέτοιες «άσεμνες» λέξεις., η αντίδραση της μου φάνηκε ακόμα πιο αλλόκοτη. Κρατώντας μία άσπρη κασέτα (άλλαξε η κασέτα και γράφεται με ένα σίγμα ή εγώ πάντα λάθος την έγραφα?) πλησίασε χαρούμενη και μου την έδωσε . Παραδοσιακά Νησιώτικα . Ακόμα θυμάμαι την απογοήτευσή της στην κάθετη άρνησή μου να βάλω στο ολοκαίνουργιο «στερεοφωνικό» μου την κασέτα πού είχε μαγαριστεί στο μικρό φορητό Sanyo που είχαμε μέχρι τότε. “ρε μάνα δεν είναι χρωμίου , θα χαλάσει..” θα …θα.. θα .. δικαιολογίες που έπιασαν τόπο και η κασέτα μπήκε μόνιμα πλέον στο Sanyo μέχρι που έγινε παιχνίδι στα χέρια μου .
Από εκείνη την ημέρα όλη η γειτονιά απέκτησε το προσωπικό Rock club της και το καμάρι μου κάθε φορά που η μάνα μου γύριζε από την δουλειά ανακοινώνοντας με τρόμο ,το πόσο μακριά από το σπίτι ακουγόταν οι Jethro Tull και οι Doors μεγάλωνε μέρα με την μέρα.
Εγώ θα παραμείνω στις πρώτες παραγράφους και θα αναπολήσω το δικό μας TELEFUNKEN, που όντας πολύ μικρή (ως γνωστόν με τον μπρο με χωρίζουν πολλά χρόνια), είχα την εντύπωση ότι πίσω από κάθε μια από τις πόλεις ήταν κρυμμένος ο εκφωνητής.Τόσο πολύ με είχε εντυπωσιάσει το πόσο κοντά με έφερνε με τον έξω κόσμο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικα νομίζω τότε κάθε οικογένεια είχε το Telefunken της.
ΑπάντησηΔιαγραφή