Ξεκινώντας χωρίς πολλά - πολλά και άσχετα μιας και αυτό το μπλογκ δεν είναι, ή για την ακρίβεια, δεν φιλοδοξώ να είναι κάτι που ενδιαφέρει πολλούς , αλλά κάτι που φτιάχνεται από μένα για μένα, προκαταβολικά σας ζητώ , εσάς που κατά τύχη ή από περιέργεια βρεθήκατε εδώ, να την κάνετε με ελαφρά πηδηματάκια γιατί οι διαθέσεις μου κάθε άλλο παρά αγαθές (για μένα) είναι.
Αυτό-παρουσιάζοντας τον εαυτό μου κοιτώντας μία κοπελιά με απίθανο κατάμαυρο μακρύ μαλλί, που προφανώς καθορίζει την προσωπικότητα της , αφού όση ώρα είναι εδώ ασχολείται με το να το φροντίζει ρίχνοντας κλεφτές ματιές για να βεβαιωθεί ότι την βλέπουν, λέω πως με φωνάζουν Γιάννη γεννήθηκα το '62 και για χρόνια πίστευα ότι την ίδια χρονιά με εμένα γεννήθηκε ο Αντίχριστος (πράγμα που ερχόταν σε φανερή αντίθεση με το ότι πίστευα ταυτόχρονα ότι ήμουν άθεος. Αυτή την αντίθεση φρόντισα να την απαλύνω με την μετατροπή του όρου Άθεος με τον πιο σωστό για μένα Άθρησκος, πράγμα που συνεχίζω να υποστηρίζω μέχρι σήμερα , στηρίζοντας την παράδοση της χώρας μου και το λαϊκό γνωμικό ..ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του….. Άθρησκος λοιπόν σαράντα τεσσάρων ετών μέχρι τις 18 του Ιούλη του ‘07 οπότε πιάνω τα μισά του ενενήντα. Σημαντικό κατόρθωμα για κάποιον που περίμενε ότι θα πεθάνει στα τριάντα τρία δεν νομίζεις? Για κάποιον λόγο αυτό το πίστευα μέχρι τα τριάντα μου μέχρι την στιγμή δηλαδή που γεννήθηκε η κόρη μου που πρόσθεσα άλλα εκατό στο σύνολο αποφεύγοντας την στρογγυλοποίηση στα τριάντα πέντε γιατί δεν μου άρεσε σαν νούμερο.
Σαν πιτσιρίκι αλλά και σαν έφηβος ήμουν το ίδιο μουρτζούφλης που είμαι και σήμερα ,αεικίνητος , μουλωχτός ανακατευόμουν παντού και ανακάτευα τα πάντα. Θεωρούσα ότι κάθε πράγμα πρέπει να φανερώσει όλα του τα μυστικά στην μεγαλειότητα μου και αν αυτό δεν γινόταν σίγουρα είχε συνωμοτήσει όλο το σύμπαν εναντίον μου. Παιχνίδια , ηλεκτρικές συσκευές , ποδήλατα , καρέκλες τραπέζια και άνθρωποι έπρεπε να περάσουν το ιερό μαρτύριο της εξέτασης από τα χέρια μου , να αποσυναρμολογηθούν να εξεταστούν λεπτομερώς και να καταλήξουν συνήθως και πάλι λειτουργικά προσφέροντας μου την ικανοποίηση ότι ..ναι τώρα ξέρω πως δουλεύει.
Βέβαια πάνω σε αυτό , αν ρωτήσεις κάποιον πιο αντικειμενικό ίσως φέρει αντιρρήσεις . Αν πάλι είναι κάποιος από το στενό κύκλο της οικογένειας ίσως σου μιλήσει για το παλιό ραδιόφωνο της μαμάς , το κίτρινο Telefunken με τις 7 λυχνίες του και τον υπέροχο λαμπάτο ήχο του που αγοράστηκε από το ράδιο Αθήνα σε πολλές δόσεις (ναι είχανε και τότε δόσεις απλά οι γονείς μας τις πληρώνανε ) και το οποίο κατέληξε ,μετά από μία ηρωική μάχη με όλο το σόι, ένα υπέροχο διακοσμητικό πάνω στο ψυγείο με το πλεκτό σεμεδάκι της γιαγιάς να καλύπτει την τρύπα από το μεγάφωνο στην πρόσοψη του.
Συνεχίζεται….?