Δευτέρα 26 Μαρτίου 2007

Να Εκπορθήσουμε την Πόλη.

Όταν σταματάς να παράγεις πολιτισμό, όταν το μόνο που παράγεις είναι «ανθρώπους της χρονιάς» και τηλεοπτικούς αστέρες , Δημοσιογράφους και παρουσιαστές. Όταν γεμίζεις το Παναθηναϊκό στάδιο για να υποδεχτείς ντοπαρισμένους αθλητές που σε έκαναν Εθνικά υπερήφανο ,όταν ο βαφτίζεις ακαδημίες (άραγε ο μικρούτσικος δεν πρέπει να φέρει τον τίτλο του «Ακαδημαϊκού»?) διάφορα τηλεοπτικά σκουπίδια, όταν θέλεις να θεωρείσαι ως η μόνη πηγή της αληθινής παγκόσμιας ιστορίας , χωρίς να έχεις κάνεις τον κόπο να την έχεις διαβάσει καν… Τότε βαφτίζεις εθνικό κάθε τι που σε κάνει για μια στιγμή υπερήφανο με μία τυχαία ή και προγραμματισμένη επιτυχία.

Με τον ίδιο τρόπο που θεοποιείς το γεγονός, την επόμενη μέρα γελοιοποιείς τους ίδιους πρωταγωνιστές που σε έκανα υπερήφανο. Την μία μέρα ο Νικοπολίδης είναι ο Κολοκοτρώνης και την επόμενη ο σύγχρονος εφιάλτης σου που παρέδωσε τα κλειδιά της πύλης στους προαιώνιους εχθρούς σου τους Τούρκους.

Αλλά μήπως και τον Κολοκοτρώνη φυλακή δεν τον έκλεισες;

Εμπρός λοιπόν γενναίοι μου Να πάρουμε την Πόλη.

¨ Αντί για πολεμιστές θα έχουμε αριστεροπόδαρους μπακ χαφ.

¨Αντί για όπλα ,ποτήρια του καφέ και κοντάρια από νάιλον σημαίες .

¨Αντί για αίμα θα χύσουμε φραπέδες στα κεφάλια των αλλόθρησκων.

¨Αντί για μανάδες στα σπίτια τους να κλαίνε θα έχουμε μάνατζερ μα υπογράφουν μεγαλύτερα συμβόλαια.

Σάββατο 10 Μαρτίου 2007

Ναι


Μερικές φορές τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλουμε....
γι΄ αυτό καλύτερα να πηγαίνουμε εμείς σε αυτά.

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2007

Ταξιδεύοντας

Ταξιδεύω για να ταξιδεύω. Καμία μετακίνηση μου δεν είναι απλή μεταφορά από το ένα σημείο στο άλλο. Μπορεί να θέλω τσιγάρα και το περίπτερο να είναι κάτω από το σπίτι μου και να κάνω μια ώρα δρόμο για να πάρω από αλλού. Ο δρόμος προς την δουλεία είναι ταξίδι. Η επιστροφή το ίδιο. Μπορώ να οδηγάω ώρες η και μέρες ολόκληρες απολαμβάνοντας τη διαδρομή έστω και αν την έχω κάνει δεκάδες φορές.

Ταξίδι όμως για μένα είναι κυρίως να είσαι πάνω στη θάλασσα. Σε πλοίο ή σε βάρκα δεν έχει σημασία. Και σε σχεδία να με βάλεις για μια βόλτα πάλι ευτυχισμένος είμαι . Έχω καθίσει στην κουπαστή πλοίου έξι ώρες συνέχεια αλλάζοντας απλά θέση ανάλογα με τον καιρό ή τον ήλιο. Ένοιωσα τέτοια οργή για τα καινούργια ταχύπλοα πλοία που αντικατέστησαν τα κλασσικά που έπιασα τον εαυτό μου να εκδικείται τους άμυαλους πλοιοκτήτες προβαίνοντας σε βανδαλισμούς . Πλοίο για μένα είναι ο εξωτερικός του χώρος ,οι κουπαστές η πλώρη , με καλύτερο όλων το σημείο μπροστά και κάτω από την γέφυρα . Στα παλιά πλοία εκεί μπροστά είχαν ένα διάδρομο που μπορούσες να σταθείς και να κοιτάς μπροστά την πλώρη να ανοίγει τον δρόμο της στο πέλαγος ακούγοντας τον καπετάνιο να δίνει εντολές στους ναύτες της πλώρης όταν πιάναμε λιμάνι. Ήταν το καλύτερο μου σημείο μιας και στην γέφυρα απαγορευόταν να πας.

Όταν τα παλιά καράβια δεν μετέφεραν και αυτοκίνητα αυτό το σημείο ήταν το κατάστρωμα της πρώτης θέσης και με μερικά τεχνάσματα ,στα οποία είχα γίνει εξπέρ ,μπορούσες να περάσεις τον έλεγχο και να κάτσεις εκεί. Δεν ήταν άνετο σημείο, ο αέρας σε κτυπούσε αλύπητα μιας και τίποτα δεν σε κάλυπτε, ενώ αν είχε έστω και λίγο κύμα το σπρέι του θαλασσινού νερού γεμάτου με αλάτι έκανε το πρόσωπό σου σε συνδυασμό με τον ήλιο κατακόκκινο, ενώ τα δάκρυα συμπλήρωναν το κακό που έκανε τους γονείς μου να αγριεύουν, κάθε φορά που φτάνοντας στον προορισμό μου, με τα νεύρα που έχει κάποιος που τον διακόψανε από την νιρβάνα του, επέστρεφα να βοηθήσω στο κουβάλημα βαλίτσας κατακόκκινος, με τις ασπρίλες από το αλάτι και τα δάκρυα να χαρακώνουν το πρόσωπό μου. Τα πρώτα «ferry boat» (φέρι μπότ όπως άκουγα να τα λένε) έγιναν αναγκαστικά πιο ψηλά , ο χώρος μπροστά στην πλώρη αποκλείστηκε σχεδόν σε όλα ενώ στα ταχύπλοα εξαφανίστηκε εντελώς προκαλώντας την δικαιολογημένη αγανάκτηση μου .

Ταξίδι στη θάλασσα για μένα σήμαινε και τρικυμία. Κύματα να σκάνε στα πλευρά και την πλώρη του πλοίου, αφρισμένο νερό να ζωγραφίζει απίστευτης ομορφιάς σχέδια στην επιφάνεια του νερού, και εγώ σαν ηλίθιος να περιφέρομαι ανάμεσα στους ζαλισμένους επιβάτες που παρακαλούσαν να τελειώσει το μαρτύριό τους, χαμογελώντας σαν έφηβος που πρωτογνωρίζει τον έρωτα. Όταν η θάλασσα ήταν ήρεμη έχανα την μισή απόλαυση. Το να πας στο μπαράκι του πλοίου ήταν μια επικίνδυνη αποστολή, όλοι ήταν άνετοι, έπιαναν τα καλύτερα σημεία στις κουπαστές , μπορεί ακόμα και να σου έπιαναν την κουβέντα για θέματα τόσο μικρά και αδιάφορα όταν βρίσκεσαι πάνω στο νερό και ταξιδεύεις, που αναγκαζόμουν να βρίσκω άβολα μέρη για να μπορώ να βλέπω ανενόχλητος την θάλασσα, δημιουργώντας με την φαντασία μου τα κύματα που ο αέρας δεν είχε την δύναμη να φτιάξει.

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2007

Tο κίτρινο Telefunken

Μπεζ περίβλημα , κίτρινη πλαστική πρόσοψη με νικέλινα τελειώματα ,καφέ υφασμάτινο κάλυμμα μεγαφώνου , δεξιά ένα περιστρεφόμενο κουμπί για την ένταση αριστερά ένα ίδιο για τον συντονισμό στους σταθμούς . Το γυάλινο καντράν του έγραφε πάνω εκτός από τις συχνότητες και ονόματα Ευρωπαϊκών πόλεων . Λονδίνο, Παρίσι, Βιέννη , όλες σχεδόν , ένα εκατοστό η μία από την άλλη . Ποτέ δεν άκουσα στη συγκεκριμένη συχνότητα καμία από αυτές τις πόλεις αλλά κι μόνο που βρισκόταν εκεί ήταν συναρπαστικό.

Πιο κάτω και στη μέση άσπρα κουμπιά οριζόντια με το έδαφος , με χρυσό- καφετιά γράμματα όπως και στο γυάλινο καντράν , ON , MW LW και άλλες δύο συχνότητες που δεν θυμάμαι. Ήθελαν αρκετή δύναμη να τα πατήσεις και υπομονή μέχρι να ζεσταθούν οι λυχνίες gia να ξεχυθεί ο γλυκός ήχος στο δωμάτιο που ακολουθούνταν πάντα , όταν το άνοιγα εγώ, από δύο λέξεις της μάνας μου : Πιο σιγά !!!!!! Αυτές οι λέξεις με παραλλαγές και προσθήκες του τύπου : θα μας ξεκουφάνεις, είναι μεγάλη εβδομάδα ντροπή, είναι το σήμα κατατεθέν όταν ακούω μουσική (ακόμα και στο αυτοκίνητο) και με ακολουθούσαν πάντα όπου και να έμενα όπου και να πήγαινα. Το ραδιόφωνο αυτό ήταν εκείνο που με έκανε να αγαπήσω την μουσική κάθε είδους φτάνει να ήταν ιδιαίτερη παράξενη , μερικές φορές αλλόκοτη και πάντα μειοψηφική .

Όταν το πρώτο «στερεοφωνικό» μπήκε στο μετά -εφηβικό μου δωμάτιο , θυμάμαι ακόμα την έκφραση της μάνας μου όταν είδε τα δύο τεράστια ηχεία να μπαίνουν αριστερά και δεξιά από το ξύλινο κρεβάτι σε βάσεις (ίδιο κατασκευής πάντα) ο ενισχυτής και το κασετόφωνο στο κομοδίνο ,εκτοπίζοντας το φωτιστικό και αλλάζοντας του φυσικά την χρήση. Αν ήταν στην ηλικία μου θα έλεγα ότι σκεφτόταν το κλασσικό …. Την γ*μ*σ*μ* …. Αλλά επειδή ποτέ δεν την άκουσα να εκφέρει τέτοιες «άσεμνες» λέξεις., η αντίδραση της μου φάνηκε ακόμα πιο αλλόκοτη. Κρατώντας μία άσπρη κασέτα (άλλαξε η κασέτα και γράφεται με ένα σίγμα ή εγώ πάντα λάθος την έγραφα?) πλησίασε χαρούμενη και μου την έδωσε . Παραδοσιακά Νησιώτικα . Ακόμα θυμάμαι την απογοήτευσή της στην κάθετη άρνησή μου να βάλω στο ολοκαίνουργιο «στερεοφωνικό» μου την κασέτα πού είχε μαγαριστεί στο μικρό φορητό Sanyo που είχαμε μέχρι τότε. “ρε μάνα δεν είναι χρωμίου , θα χαλάσει..” θα …θα.. θα .. δικαιολογίες που έπιασαν τόπο και η κασέτα μπήκε μόνιμα πλέον στο Sanyo μέχρι που έγινε παιχνίδι στα χέρια μου .

Από εκείνη την ημέρα όλη η γειτονιά απέκτησε το προσωπικό Rock club της και το καμάρι μου κάθε φορά που η μάνα μου γύριζε από την δουλειά ανακοινώνοντας με τρόμο ,το πόσο μακριά από το σπίτι ακουγόταν οι Jethro Tull και οι Doors μεγάλωνε μέρα με την μέρα.

Συνεχίζεται…?

Κάτι σαν αρχή

Ξεκινώντας χωρίς πολλά - πολλά και άσχετα μιας και αυτό το μπλογκ δεν είναι, ή για την ακρίβεια, δεν φιλοδοξώ να είναι κάτι που ενδιαφέρει πολλούς , αλλά κάτι που φτιάχνεται από μένα για μένα, προκαταβολικά σας ζητώ , εσάς που κατά τύχη ή από περιέργεια βρεθήκατε εδώ, να την κάνετε με ελαφρά πηδηματάκια γιατί οι διαθέσεις μου κάθε άλλο παρά αγαθές (για μένα) είναι.

Αυτό-παρουσιάζοντας τον εαυτό μου κοιτώντας μία κοπελιά με απίθανο κατάμαυρο μακρύ μαλλί, που προφανώς καθορίζει την προσωπικότητα της , αφού όση ώρα είναι εδώ ασχολείται με το να το φροντίζει ρίχνοντας κλεφτές ματιές για να βεβαιωθεί ότι την βλέπουν, λέω πως με φωνάζουν Γιάννη γεννήθηκα το '62 και για χρόνια πίστευα ότι την ίδια χρονιά με εμένα γεννήθηκε ο Αντίχριστος (πράγμα που ερχόταν σε φανερή αντίθεση με το ότι πίστευα ταυτόχρονα ότι ήμουν άθεος. Αυτή την αντίθεση φρόντισα να την απαλύνω με την μετατροπή του όρου Άθεος με τον πιο σωστό για μένα Άθρησκος, πράγμα που συνεχίζω να υποστηρίζω μέχρι σήμερα , στηρίζοντας την παράδοση της χώρας μου και το λαϊκό γνωμικό ..ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του….. Άθρησκος λοιπόν σαράντα τεσσάρων ετών μέχρι τις 18 του Ιούλη του ‘07 οπότε πιάνω τα μισά του ενενήντα. Σημαντικό κατόρθωμα για κάποιον που περίμενε ότι θα πεθάνει στα τριάντα τρία δεν νομίζεις? Για κάποιον λόγο αυτό το πίστευα μέχρι τα τριάντα μου μέχρι την στιγμή δηλαδή που γεννήθηκε η κόρη μου που πρόσθεσα άλλα εκατό στο σύνολο αποφεύγοντας την στρογγυλοποίηση στα τριάντα πέντε γιατί δεν μου άρεσε σαν νούμερο.

Σαν πιτσιρίκι αλλά και σαν έφηβος ήμουν το ίδιο μουρτζούφλης που είμαι και σήμερα ,αεικίνητος , μουλωχτός ανακατευόμουν παντού και ανακάτευα τα πάντα. Θεωρούσα ότι κάθε πράγμα πρέπει να φανερώσει όλα του τα μυστικά στην μεγαλειότητα μου και αν αυτό δεν γινόταν σίγουρα είχε συνωμοτήσει όλο το σύμπαν εναντίον μου. Παιχνίδια , ηλεκτρικές συσκευές , ποδήλατα , καρέκλες τραπέζια και άνθρωποι έπρεπε να περάσουν το ιερό μαρτύριο της εξέτασης από τα χέρια μου , να αποσυναρμολογηθούν να εξεταστούν λεπτομερώς και να καταλήξουν συνήθως και πάλι λειτουργικά προσφέροντας μου την ικανοποίηση ότι ..ναι τώρα ξέρω πως δουλεύει.

Βέβαια πάνω σε αυτό , αν ρωτήσεις κάποιον πιο αντικειμενικό ίσως φέρει αντιρρήσεις . Αν πάλι είναι κάποιος από το στενό κύκλο της οικογένειας ίσως σου μιλήσει για το παλιό ραδιόφωνο της μαμάς , το κίτρινο Telefunken με τις 7 λυχνίες του και τον υπέροχο λαμπάτο ήχο του που αγοράστηκε από το ράδιο Αθήνα σε πολλές δόσεις (ναι είχανε και τότε δόσεις απλά οι γονείς μας τις πληρώνανε ) και το οποίο κατέληξε ,μετά από μία ηρωική μάχη με όλο το σόι, ένα υπέροχο διακοσμητικό πάνω στο ψυγείο με το πλεκτό σεμεδάκι της γιαγιάς να καλύπτει την τρύπα από το μεγάφωνο στην πρόσοψη του.

Συνεχίζεται….?