Γαμάμε και δέρνουμε.

Τόπος : Κάπου στα βόρεια προάστια (πριν φτάσουν μέχρι την Χαλκίδα).
Ένα μπαράκι από τα ελάχιστα τότε εδώ στις υπνουπόλεις - παρειές της Αθήνας. Στην ουσία ήταν δύο. Ένα με κάτι γκόμενες -πουτάνες της δεκάρας, και ο Πύργος.
Εμείς μία παρέα καμιά δεκαριά λυκειόπαιδα στην τελευταία τάξη ( μαζί με κάποιους επιμελείς που την επαναλάμβαναν για πολλοστή φορά). Μηχανόβιοι με δανεικές μηχανές , μερικοί από εμάς δούλευαν,έχοντας έτσι μία οικονομική άνεση που επέτρεπε τα Σαββατόβραδα έξοδο που έφτανε μέχρι και την Θήβα για πίτσα πάνω από το ποτάμι αλλά και παραλιακές βόλτες μέχρι την μπριφτεκούπολη (Σήμερα Γλυφάδα).
Στην ηλικία του "γαμάω και δέρνω λοιπόν , (γαμάω την χούφτα μου και δέρνω κανένα πιτσιρίκι τρεις τάξεις μικρότερο δηλαδή). Συνέβη το μοιραίο!
Στο στέκι μας, εκεί που κάθε Σάββατο αλλά και καθημερινές τα πίναμε και περνούσαμε ζάχαρη, αποφάσισαν να διασκεδάσουν κάτι ξενέρωτοι Αμερικάνοι, γόνοι διπλωματών που κατοικούσαν εκεί γύρω. ήταν μάλιστα τέτοια η αναισθησία τους που διασκέδαζαν μπροστά στα μάτια μας!
Όπως ήταν φυσικό η αντίδρασή μας ήταν άμεση , καίρια και οδυνηρή. Ήταν και οι καιροί τέτοιοι που δεν επέτρεπαν κάτι άλλο. Μετά από μία μικρή σύσκεψη και τηλεφωνική επικοινωνία από το σταθερό του μπαρ ( τα κινητά ούτε καν τα φανταζόμαστε τότε), κατορθώσαμε να μαζευτούμε και οι δέκα αποφασισμένοι για το μεγάλο ντου.
Το οποίο φυσικά και δεν έγινε.
Διότι ο μπαρ τέντερ και ιδιοκτήτης ήταν καθαρός στα λόγια του . Αν κάνετε φασαρία κομμένη η πίστωση και το θα σε πληρώσουμε το Σάββατο που πληρώνεται ο Γιάννης (μουά) και ο Γ. (άλλος). Εξάλλου οι μάγκες σε μια ώρα έχουν κάνει λογαριασμό όσο εσείς σε ένα μήνα.
Το κτύπημα ήταν βαρύ και ασήκωτο.
Το στέκι μας έγινε παρελθόν. Στο άλλο με τις πουτάνες δεν μας άφηναν να μπούμε.

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ.

Συνεχίζεται........