Βαρέθηκα

Tα e-mail
Που πουλάνε Βιάγκρα ,ερωτικά βοηθήματα και που θα μεγαλώσουν το πουλί μου.
Που πρέπει να τα στείλω σε άλλους πεντακόσιους για να αλλάξει η ζωή μου.
Που αν δεν τα στείλω θα με βρουν τα επτά κακά της μοίρας μου.
Που αν τα στείλω στον Μπιλ Γκέιτς θα τα οικονομήσω γιατί τι είναι 50.000 ευρώ μπροστά σε αυτά που έχει.
Πού δείχνουν γκόμενες γυμνές να με κοιτάνε λάγνα.
Που δεν δείχνουν γκόμενες γυμνές.
Που περιέχουν ανέκδοτα με τον Τοτό.
Δεν θέλω.
Κινητό που τα κάνει όλα αλλά κάνει διακοπές όταν μιλάω.
Υπολογιστή με κάρτα γραφικών που κοστίζει όσο 2 ολόκληροι υπολογιστές για να δω βίντεο 640χ480.
Αυτοκίνητο που πιάνει τα 300++ τελική για να πηγαίνω με 10 στην Κηφισίας.
Ένα θηριώδες Τέσσερα επί τέσσερα για να ανεβαίνω τις ανηφόρες στο Παγκράτι.
Επταθέσιο πολυμορφικό για να βάζω τρία άτομα μέσα

Βαρέθηκα!

Ερχεται!!!!!!!

Χωρίς σχόλια

Αν και είχα αποφασίσει να μην ασχοληθώ με την επικαιρότητα εδώ , ένα ναυάγιο, μερικά δομημένα ομόλογα , ένας Νότιο Κορεάτης ,και εκατόν δέκα οκτώ νεκροί σε μια μέρα στο Ιράκ, αρκούν για να παραβώ τον κανόνα που ο ίδιος έθεσα. Αν και άσχετα μεταξύ τους έχουν ένα κοινό παρανομαστή. Έχουν όλα ένα κοινό σημείο που είναι και η πληγή της εποχής μας και όχι μόνο.

Πριν ειδοποιήσει το λιμενικό ο πλοίαρχος ειδοποίησε την εταιρεία για να κανονιστεί με την ασφάλεια πρώτα το οικονομικό μέρος και μετά όλα τα άλλα,

Τα ομόλογα άλλαζαν χέρια προσφέροντας μυθικά κέρδη στους μεσάζοντες .

Ο Κορεάτης σκότωσε 32 άτομα επειδή κάποιος πλούσιος του «έκλεψε» την κοπέλα.

Οι εκατόν δέκα οκτώ νεκροί στο Ιράκ είναι μερικά ακόμα θύματα στη μάχη του ελέγχου των πετρελαίων στην μέση ανατολή

Πάμε γι΄ άλλα

Ακόμα και ο εκτυπωτής αρνήθηκε να συνδράμει. Τα κατακόκκινα γράμματα μετατράπηκαν σε ένα περίεργο ροζ μοβ φούξια χρώμα και ο ήλιος του Απρίλη αποτελείωσε το αντιαισθητικό αποτέλεσμα. ΟΛΑ πουλιούνται ακόμα και μια ολόκληρη ζωή. Μια οικονομοτεχνική ανάλυση θα ήταν κάτι πολύ βαρύ για πρωινό Πέμπτης του Πάσχα οπότε προχωράμε παρακάτω.. πάμε γι΄ άλλα.

Μεταξωτή

Βρέθηκε στα χέρια του κατάλληλου ανθρώπου την κατάλληλη στιγμή μέσα από μία αστυνομική ιστορία επιστημονικής τρέλας. Αγαπήθηκε και αγάπησε τα νέα της «αφεντικά» και γρήγορα έγινε ένα κομμάτι της καθημερινότητάς τους, περιμένοντας τους κάθε πρωί να για να σπάσει την μονοτονία της δουλειάς. Πανέξυπνη, ήρεμη, στα δέκα τέσσερά της χρόνια, περνούσε την μέρα της με το αδελφάκι της χωμένη κάτω από το γραφείο, ή δίπλα στα μηχανήματα ζητώντας μόνο ένα χάδι από τον καθένα.

Έφυγε σήμερα ήσυχα αφού περίμενε εκείνη που κάθε πρωί την έβγαζε από εργοστάσιο και την έπαιρνε στο γραφείο μαζί της, συντροφιά της, για ένα τελευταίο χάδι.

Καλό ταξίδι Σίλκι