Τίποτα....

Απόγνωση

Δεν κοιμάμαι το τα βράδια.

Αγωνιώ, υποφέρω, τρέμω

Δεν τρώω, δεν πίνω νερό.

Χτες ξέχασα τα κλειδιά του αυτοκινήτου και το έσπρωχνα μέχρι τη δουλειά

Σήμερα δεν θυμόμουν ποιος είμαι μέχρι που με αντικρυσα στον καθρέπτη.

Ο καθρέπτης έσπασε και οικονόμησα επτά χρόνια γρουσουζιάς.

Επειδή τα μονά νούμερα μου την δίνουν έσπασα άλλον ένα για να τα κάνω δέκα τέσσερα.

Έδωσα όλα μου τα λεφτά σε ένα ζητιάνο στο φανάρι.

(μου είπε και ευχαριστώ που σήμερα θα έτρωγε μισό κουλούρι).

Ανέβηκα σε ένα δένδρο και πέταγα νεράτζια στους περαστικούς .

Ένας μου το πέταξε πίσω και με πέτυχε στο μάτι.
Ονειρεύομαι λιβάδια γεμάτα πράσινα άλογα.
Ένα έμοιαζε στον Πάγκαλο.

Τι έχω;

Γιατί δεν μπορώ να ησυχάσω;

ΘΕΕ μου

πότε θα εκλέξει επιτέλους αρχηγό η Ν.Δ.;

Πρέβεζα

Αφιερωμένο στο korinoskylo

Θάνατος είναι οι κάργιες

που χτυπιούνται στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια,

θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται

καθώς να καθαρίζανε κρεμμύδια.

Θάνατος οι λεροί κι ασήμαντοι δρόμοι,

με τα λαμπρά μεγάλα ονόματά τους,

ο ελαιώνας γύρω η θάλασσα κι ακόμη

ο ήλιος θάνατος μες στους θανάτους.

Θάνατος κι ο αστυνόμος που διπλώνει

για να ζυγίσει μια ελλειπή μερίδα,

θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι

κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.

Βάσις φρουρά εξηκονταρχία Πρεβέζης.

Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.

Επήρα ένα βιβλιάριο τραπέζης,

πρώτη κατάθεσις..... δραχμαί τριάντα.

Περπατώντας αργά στην προκυμαία

"Υπάρχω" λες κι ύστερα "Δεν υπάρχεις".

Φτάνει το πλοίο υψωμένη σημαία.

Ίσως έρχεται ο κύριος νομάρχης.

[Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους

ένας πέθαινε από αηδία...

Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,

θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία]